هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر از می‌نوشی و لذت‌های دنیوی سخن می‌گوید و به نقد مفاهیم مذهبی و وعده‌های اخروی می‌پردازد. او از شراب، عشق، و زندگی در لحظه دفاع می‌کند و به جای وعده‌های نسیه‌ی واعظان، لذت‌های نقد را ترجیح می‌دهد.
رده سنی: 18+ محتوا شامل اشاره‌های صریح به شراب و می‌گساری است و همچنین نقدهای مستقیم به مفاهیم مذهبی دارد که ممکن است برای مخاطبان زیر 18 سال نامناسب باشد.

شمارهٔ ۲۷۷

ساقی بریز باده ی صافی به ساغرم
کاین آتش اکتفا کند از آب کوثرم

با این شراب تلخ کجا در بهشت نیز
حاجت به شیر و شهد و شراب است و شکرم

فتوی به ترک می دهد ار شیخ مسلمین
اول کسی منم که بدین کیش کافرم

بروعده های نسیه واعظ چه اعتماد
من خوش به نقد از کفت این می همی خورم

از دست حور ساغر صهبای سلسبیل
ناید خوش آن چنان که می از دست دلبرم

بر ما طریق کعبه حاجت گم است کاش
صاحب دلی شود به خرابات رهبرم

دیگر به در نمی روم از کوی می فروش
خوشتر ز تخت تاجوری خاک این درم

افشانم آستین تفاخر برآسمان
فرسود تا به تربت این آستان سرم

از کین مهر و ماه صفایی مرا چه باک
تا جام باده برکف و جانانه در برم
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۷۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۷۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.