باخاک ره اگر فلک آرد برابرم
نگذارد از حسد که نهی پای بر سرم

در ره گذاشت چشمم و بر خاک ره گذشت
خاکم به فرق باد که ازخاک کمترم

آرام دل به زلف دلارام بسته بود
دردا که رفت دلبر و نگذاشت دل برم

من با کمال یاسه به وصلت امیدوار
این دولت از کجا شود آیا میسرم

در گلشنم ز بال فشانی چه دل گشود
ای کاش پیش از این به قفس ریختی پرم

بی سایه ی سهی قد سروت به سیر باغ
بر دیده برگ بید زند تیغ خنجرم

تف دلم ز خشک لبی گر یقینت نیست
اینک گواه سوز درون دیده ترم

با روی زرد و اشک روان خوشدلم که شد
ملک غمت مسخر از این گنج و لشکرم

نتوان علاج هجر صفایی به صبر کرد
باید درین مجاهده تدبیر دیگرم