مرا یک دم ز لعلت در کشیدن
به از صد خم ز جام زر کشیدن

بدین بستیم دیگر انتظارم
چرا در راه آن کوثر کشیدن

شبی تا روز و شامی تا سحرگاه
ترا خواهم چو جان در برکشیدن

به پایت سر سپردم تا نوازی
به دست رأفتم بر سرکشیدن

مگر آبی توان با رشته ی زلف
از آن چاه زنخدان برکشیدن

ز کلک آفرینش نیست ممکن
از آن رو صورتی بهتر کشیدن

مه و مهر جهان آرای او را
خطا بینم به یکدیگر کشیدن

صفایی طایر دل را بیاموز
سراندر زیر بال و پر کشیدن

ترا بر وصل جانان دسترس کو
چرا ز اندازه پا برتر کشیدن