ز رخ برداشت دوش آن مه جلیلی
تجلی کرد بر رویم سهیلی

از آن رو روز من چون شب سیه شد
به روز آوردم از غم طرفه لیلی

به چرخم خاست ز آه سینه ابری
به خاکم ریخت ز آب دیده سیلی

مرا تنها روا نبود ملامت
که دارم در فراقش وای و ویلی

پریشان درکمندش مانده جمعی
خروشان از خیالش گشته خیلی

عیان گشتی عیار زهد و پرهیز
گرش مقداد دیدی یا کمیلی

وفا و مهرش اندر سینه بسیار
حیا و شرمش اندر دیده خیلی

مرا بر سر ز سودایش نه شوری
مرا در دل به دیدارش نه میلی

که آن آید به میزانی و وزنی
که این گنجد به مقداری و کیلی

صفایی عشق ما و حسن او برد
ز یاد افسانه ی مجنون و لیلی