ترسم که رسد از تو مرا پیک و پیامی
آن روز که از من نه نشان است و نه نامی

ای مرغ دل از گلشن و باغت چه غم افزود
کآسوده به کنج قفس و گوشه ی دامی

روز اشک به دامان و شبم ناله به گردون
بر ما گذر و چند چنین صبحی و شامی

لب تشنه چه پایی به ره دیر مغان پوی
شاید که مغان دست تو گیرند به جامی

ز ایوان مناجات به میدان خرابات
تبدیل کن البته درنگی به خرامی

مستوری و مستی نتوان داشت بهم جمع
دستی زن و بردار سوی میکده گامی

چون بر در میخانه رسی بهر خود آنجا
می جو ز مقیمان خرابات مقامی

در محفل می با همه نومیدی و نقصان
تحصیل کن از شاهد و مطرب همه کامی

دل در خم زلفین دلاویز دلارام
در چنگ دو شهباز فرومانده حمامی

از آتش دل سوخت صفایی تر و خشکم
عشق است و کجا فرق کند پخته و خامی