هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه است که در آن شاعر به توصیف معشوق و ویژگی‌های اخلاقی و ظاهری او می‌پردازد. او از صداقت، زیبایی، وفاداری و محبت معشوق سخن می‌گوید و خود را اسیر عشق او می‌داند. همچنین، شاعر از خواننده می‌خواهد که از این عشق درس بگیرد و به ستایش وفاداری بپردازد.
رده سنی: 15+ متن دارای مفاهیم عاشقانه و ادبی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و تشبیهات ادبی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

شمارهٔ ۴۰۰

بدین اخلاص و صدق و بی ریایی
بدین پرهیز و زهد و پارسایی

گرفتار بتی گشتم که زیبد
کنیزش خوب رویان ختایی

رضاجویی حیاخویی صفا دوست
بری از رسم و راه بی وفایی

لبش خندان دلش خرم سرش گرم
به کار دوستی و آشنایی

دلم را برد و نیکو داشت وه وه
به دل داریش بعد از دل ربایی

بیا ای پادشه ز آنچشم و ابرو
بیاموز آیت کشور گشایی

چو گلبن قامتش در جلوه سازی
چو سنبل گیسویش در مشک سایی

ولی گلبن کجا وین استقامت
ولی سنبل کجا وینسان رسایی

ترا باید ستایش بر وفایت
نزیبد دیگران را خودستایی

چنان کز وی نیاید جز محبت
شکیبایی نیاید از صفایی
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۹۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۰۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.