بیمار کربلا به تن از تب توان نداشت
تاب تن از کجا که توان برفغان نداشت

گر تشنگی ز پا نفکندش غریب نیست
آب آنقدر که دست بشوید ز جان نداشت

در کربلا کشید بلایی که پیش وهم
عرش عظیم طاقت نیمی از آن نداشت

ز آمد شد غم اسرا در سرای دل
جایی برای حسرت آن کشتگان نداشت

جامی به کام تفته ی طفلان از آن نریخت
کو غیر اشک در نظر آبی روان نداشت

در دشت فتنه خیز که ز آن سروران تنی
جز زیر تیغ و سایه ی خنجر امان نداشت

این صید هم که ماند نه از باب رحم بود
دیگر سپهر تیر جفا در کمان نداشت

یا کور شد جهان که نشانی از او ندید
یا کاست او چنانکه ز هستی نشان نداشت

از دوستانش آن همه یاری یقین نبود
وز دشمنان هم این همه خواری گمان نداشت

آن گرچه سوخت از عطش این بود خون صرف
جز اشک چشم و لخت جگر آب و نان نداشت

از بهر دوستان وطن غیر داغ و درد
می رفت سوی یثرب و هیچ ارمغان نداشت

تا شام هم ز کوفه در آن آفتاب گرم
برفرق جز سر شهدا سایبان نداشت

از یک شرار آه چرا چرخ را نسوخت
در سینه آتش غم خود گر نهان نداشت

وز یک قطار اشک چرا خاک را نشست
گر آستین به دیده ی گوهر فشان نداشت
چون مرغ سر بریده و چون صید خورده تیر
جان از حیات سرد و دل از زندگیش سیر