گر من سوخته بر شاهد خوبان برسم
پشت شاهین شکند شهپر بال مگسم

عاجز نفس شدم سنگ دل از صحبت او
مرغ باغ ارمم هم نفس خار و خسم

طوطیان در چمن هند به شکر شکنی
من بی چاره گرفتار بلای قفسم

بی خود از ناله فریاد دلم، وای به من
کاروان رفته و غافل ز فغان جرسم

هیچ کس نیست چو من بی خبر افتاده ز راه
دست من گیر خدایا که عجب هیچ کسم

بس که از ناله ی زلف تو شدم نغمه سرا
خواند اکنون همه کس بلبل مسکین نفسم

شاهبازان به تو نازان، به تو پرواز کنند
من با این بال و پر ریخته اندر که رسم؟

کرم دوست به جای است «وفایی» مخروش
جای دارد که برآرند همه ملتمسم