دست قضا چو خون حسین ریخت بر زمین
آندم قدر، ز روی نبی گشت شرمگین

ذرّات کاینات قرین فنا شدند
چون شد قِران مهر و مهش با سنان کین

نزدیک شد به هم خورد اوضاع روزگار
گردد عیان بر اهل جهان روز واپسین

آسیمه سر شدند در افلاک ماه و مهر
چون گشت سرنگون به زمین آفتاب دین

یکسر فنای کون و مکان می شد آن زمان
باقی نماندی ار، به زمین زین العابدین

می شد گُسسته رشته ی عالم ز یکدیگر
زو گر نبود رشته ی حبل المتین متین

در حیرتم که میر قضا چون دهد رضا
بر خسروی چنان برود ظلمی این چنین

کاهریمنان کوفه و کافر دلان شام
دست خدا، بُرند زکین از پی نگین
زین ماجرا، زجان پیمبر شکیب شد
در خون خضاب پنجهٔ کفّ الخضیب شد