چشمت به تیر غمزه دلم را نشانه کرد
این لطف هم که کرد به مستی بهانه کرد

زاهد حدیث حور کند ای پسر می آر
مردانگی نداشت خیالی زنانه کرد

از پیر میفروش کرامت عجب مدار
عمری به صدق خدمت این آستانه کرد

گر دین و دل به گندم خالت دهم چه باک
آدم بهشت بر سراین گونه دانه کرد

دیشب حکایت از سر زلف نمود دل
شب را دراز دید و هوای فسانه کرد

دردا که پیک های مرا حسن آن نگار
دیوانه کرد و باز به سویم روانه کرد

نقش رخ تو از دل جیحون نمی رود
این طرفه آتشی است که درآب خانه کرد

آفاق را چو کلک ملک زاده مشک بیخت
هرگه شکنج زلف تو را باد شانه کرد

چشم چراغ داد محمد رفیع راد
کز نظم خویش حلقه به گوش زمانه کرد

«جیحون یزدی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir