هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از آرزوها و افسوس‌های خود سخن می‌گوید. او آرزو می‌کند که اگر ثروت، اعتبار، یا توانایی خاصی داشت، زندگی‌اش متفاوت بود. همچنین از ناملایمات زندگی، درد عشق، و روزگار سخت شکوه می‌کند و در پایان به خودآگاهی و پذیرش عیوب خود اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی، انتقاد از روزگار، و درد عشق است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین استفاده از استعاره‌ها و اصطلاحات ادبی نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۲۰

اگر چو غنچه کف زر نگار داشتمی
به هر طرف ز ثناگو هزار داشتمی

به باغ دهر چو بو اعتبار داشتمی
زبان شکوه اگر همچو خار داشتمی
همیشه خرمن گل در کنار داشتمی

نمی توان به کف آورد وقت خوش با جهد
به زهر پرورشم داده دایه ام در مهد

به ضرب نیش من تلخکام در این عهد
هزار خانه چو زنبور کردی پر شهد
اگر گزیدن مردم شعار داشتمی

چو شمع بزم به سر برده ام بسی شب را
ندیده دیده من هیچ روی مطلب را

گرفتی به سر انگشت مهر منصب را
ز دست راست ندانستمی اگر چپ را
چه گنج ها به یمین و یسار داشتمی

در این زمانه اگر خاک پا نمی گشتم
به چشم اهل نظر توتیا نمی گشتم

به گرد کوی بتان چون صبا نمی گشتم
به درد عشق اگر مبتلا نمی گشتم
چه دلخوشی من از این روزگار داشتمی

چو سیدا به جهان پافشردمی صایب
رساله را به حریفان سپردمی صایب

ز پشت آئینه خود را شمردی صایب
به عیب خویش اگر راه بردمی صایب
به عیب جویی مردم چه کار داشتمی!
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: مسمط
تعداد ابیات: ۱۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.