هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی، احساسات عمیق عاشقانه و درد فراق را با تصاویر طبیعی و استعاری بیان می‌کند. شاعر از عناصری مانند گل، باد، آب و پروانه برای توصیف حالات درونی خود استفاده می‌کند و به عشق، وصال و رنج‌های آن می‌پردازد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عاشقانه عمیق و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند درد فراق و عشق ناکام ممکن است برای سنین پایین مناسب نباشد.

شمارهٔ ۶۷

در چمن گل چو حدیث تو شنیدن گیرد
بر سر شاخ دل غنچه طپیدن گیرد

آب چون موج به هر سوی دویدن گیرد
در گلستان چو نسیم تو وزیدن گیرد
چشم نرگس به سر سبزه پریدن گیرد

گر لبت میل سوی باده بی غش سازد
جام را در نظر خلق پریوش سازد

خویش را عکس چو پروانه بلاکش سازد
چون رخت آئینه را خرمن آتش سازد
هر طرف سوخته یی آه کشیدن گیرد

تندخویی که مرا ریخته آتش به وطن
به صد افسانه و افسون نشود یار سخن

نیست او را جز از حال دل خسته من
در دلش سوز نهانم شود آن دم روشن
کز شب تیره غم صبح دمیدن گیرد

سینه ام آرزوی ناوک مژگان دارد
در تنم جان هوس خنجر جانان دارد

همچو بلبل همه شب ناله و افغان دارد
بی قراری دل از آن زلف پریشان دارد
مرغ در دام چو افتاد طپیدن گیرد

سیدا در سرت افتاده تمنای وصال
عمر خود صرف مکن در پی این امر محال

با چنین حال خراب و به قد همچو هلال
آصفی چند روی در پی این طرفه غزال
کس ندیدیم که آهو به دویدن گیرد
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: مسمط
تعداد ابیات: ۱۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.