هر که او دیده چهره یارم
می کد رحم بر دل زارم
در جواب او

آن چنان من زگشنگی زارم
که به جان گرده را خریدارم

گفت نان ز آتش فراق کباب
در تف و تاب رو به دیوارم

گشت خلقی فراقت ای بریان
گفت از آن روی بر سر دارم

نان و بریان خوش است و کنگر ماس
گل به آن خار آرزو دارم

بره ای گر نباشد اندر پیش
هرگز او را ز شام نشمارم

جوع را چون نهان کنم در دل
چون گواهند هر دو رخسارم

صوفیا گر نمی کنی باور
فهم کن شمه ای ز گفتارم