زانروز که تا ماه رخش در نظر آمد
کام دلم از رهگذر دیده برآمد

خورشید جمالش چو زد از مشرق جان سر
شد صبح وصال و شب هجران بسر آمد

ای بیخبر از ما خبر از عشق چه پرسی
آنرا که خبر شد ز خبر بیخبر آمد

میخواست کند جلوه در آئینه ذرات
گه مهر فروزان شد و گاهی قمر آمد

گه طالب گوهر شد و در بحر فرو رفت
گه بحر و گهی موج و صدف گه گهر آمد

مجنون خود و لیلی خود گشت که ناگاه
هر دم بلباس دگری جلوه گر آمد

گه موسی فرعون کش و گه ید بیضا
گه طور و گهی بارقه و گه شجر آمد

گه سیدو گه سرور گه تاج و گهی تخت
که نور علی آن شه زرین کمر آمد