هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از خواجوی کرمانی، بیانگر درد فراق و اشتیاق وصال معشوق است. شاعر از دوری از معشوق می‌نالد و وصال او را بالاترین آرزو می‌داند. او عشق را فراتر از عقل و منطق می‌داند و از زبان سوختگان عشق سخن می‌گوید. در پایان، شاعر امیدوار است که به حریم حرم معشوق راه یابد و مورد لطف او قرار گیرد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه در این شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و استعارات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

غزل شمارهٔ ۶۰۹

مرا که نیست بخاک درت امید وصول
کجا بمنزل قربت بود مجال نزول

اگر وصال تو حاصل شود بجان بخرم
ولی عجب که رسد کام بیدلان بحصول

چنین شنیده‌ام از پرده ساز نغمهٔ شوق
که ضرب سوختگان خارج اوفتد ز اصول

خموش باشد که با کشتگان خنجر عشق
خلاف عقل بود درس گفتن از معقول

براهل عشق فضلیت بعقل نتوان جست
که عقل و فضل درین ره عقیله است و فضول

بروز حشر سر از موج خون برون آرد
کسیکه گشت به تیغ مفارقت مقتول

گذشت قافله و ما گشوده چشم امید
که کی ز گوشهٔ محمل نظر کند محمول

میان ما و شما حاجت رسالت نیست
چو انقطاع نباشد چه احتیاج رسول

مفارقت نکنم دیگر از حریم حرم
گرم به کعبهٔ وصل افتد اتفاق وصول

چو ره نمی‌برم از تیرگی به آب حیات
شدست جان من تشنه از حیات ملول

ببوس دست مقیمان درگهش خواجو
بود که راه دهندت ببارگاه قبول
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۰۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۱۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.