هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه از زبان عاشقی است که از جور و جفای معشوق شکایت دارد، اما در عین حال از اظهار عشق و وفای خود شرمسار است. شاعر از ناله‌های خود و تأثیر آن بر عالم عشق سخن می‌گوید و بر لزوم پایبندی به راه عشق و گذشتن از هوای نفس تأکید می‌کند. همچنین، او از معشوق می‌خواهد که یا ادعای عاشقی نکند یا از خواسته‌های خود بگذرد. در پایان، شاعر ابراز می‌کند که حتی اگر اختیار داشته باشد، از کوی معشوق خارج نخواهد شد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی عاطفی نیاز دارد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند جور و جفا، گذشتن از هوای نفس، و درد عشق ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین یا نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۳۰۳

چندین هزار صید فتد از قفای تو
هر گه که التفات کنی بر قفای خویش

امکان شکوه هست ز جور و جفای تو
شرم آیدم ز دعوی مهر و وفای خویش

دانی ز ناله بهر چه خاموش گشته‌ام
رشک آیدم به عالم عشق از صدای خویش

از شنعتی که محرم و بیگانه می‌زند
مگذر ز آشنای دیر آشنای خویش

یا لاف عاشقی بر معشوق خود مزن
یا با رضای او بگذر از رضای خویش

در شاه راه عشق مرو با هوای نفس
گر مرد این رهی بنه از سر هوای خویش

دردا که درد عشق مجال این قدر نداد
عشاق را که چاره کنند از برای خویش

ما را اگر فلک بگذارد به اختیار
بیرون ز کوی او نگذاریم پای خویش

فارغ نشد فروغی از آن شمع خانه‌سوز
تا آتشی ز ناله نزد در سرای خویش
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۰۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۰۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.