بِدِه یک جامْ ای پیرِ خَرابات
مگو فردا، که فی التَّاخیرِ آفات

به جایِ باده دَردِه خونِ فرعون
که آمد موسیِ جانَم به میقات

شرابِ ما زِ خونِ خَصْم باشد
که شیران را زِ صَیّادی است لَذّات

چه پُرخون است پوز و پَنجه شیر
زِ خونِ ما گرفته‌ست این عَلامات

نگیرم گور و نی هم خونِ انگور
که من از نَفیْ مستم نی زِ اثبات

چو بازَم، گِردِ صیدِ زنده گَردَم
نگردم هَمچو زاغانْ گِردِ اَمْوات

بیا ای زاغ و بازی شو به هِمَّت
مُصّفا شو زِ زاغی پیشِ مِصْفات

بِیَفشانْ وَصف‌هایِ باز را هم
مُجَرّدتَر شو اَنْدَر خویشْ چون ذات

نه خاک است این زمین، طشتی است پُرخون
زِ خونِ عاشقان و زَخمِ شَهْمات

خُروسا چند گویی صُبح آمد؟
نِمایَد صُبح را خود نورِ مِشْکات

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir