گیرم که بُوَد میرِ تو را زَرِّ به خَروار
رُخساره چون زَر زِ کجا یابَد زَردار؟

از دِلْشُده زار چو زاری بِشَنیدند
از خاکْ بَرآمَد به تماشا گُل و گُلْزار

هین جامه بِکَن زود دَرین حوضْ فُرورو
تا بازْرَهی از سَر و از غُصّه دَسْتار

ما نیز چو تو مُنْکِرِ این غُلغُله بودیم
گشتیم به یک غَمْزه چُنین سُغْبه دِلْدار

تا کی شِکَنی عاشقِ خود را تو زِ غیرت؟
هِلْ تا دو سه ناله بِکُند این دلِ بیمار

نی نی مَهِلَش زان که ازان ناله زارَش
نی خَلْقِ زمین مانَد و نی چَرخه دَوّار

امروز عَجَب نیست اگر فاش نگردد
آن عالَمِ مَستور به دَستوریِ سَتّار

باز این دلِ دیوانه زِ زنجیرْ بُرون جَست
بِدْرید گَریبانِ خود از عشقْ دِگَربار

خامُش که اشارت زِ شَهِ عشقْ چُنین است
کَزْ صَبر گِلویِ دل و جان گیر و بِیَفْشار

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir