چون سَر کَس نیستَت فِتْنه مَکُن دل مَبَر
چون که بِبُردی دلی باز مَرانش زِ دَر

چَشمِ تو چون رَهْ زَنَد رَهْ زده را رَه نَما
زُلْفَت اگر سَر کَشَد عشوه هِنْدو مَخَر

عشقْ بُوَد گُلْسِتان پَروَرش از وِیْ سِتان
از شَجَره‌یْ فَقر شُد باغِ درونْ پُرثَمَر

جُمله ثَمَر ز آفتاب پُخته و شیرین شود
خواب و خورَم را بِبَر تا بِرسَم نزدِ خَور

طَبْعِ جهانْ کُهنه دان عاشقِ او کُهنه دوز
تازه و تَرَّست عشقْ طالِبِ او تازه تَر

عشقْ بَرَد جُوبه جُو تا لبِ دریایِ هو
کُهنه خَران را بگو اَسْکی بَبُجْ کِمْدَه وَر

هر کَس یاری گُزید دلْ سویِ دِلْبَر پَرید
نَحسْ قَرینِ زُحَل شَمسْ قَرینِ قَمَر

دلْ خود از این عام نیست با کَسَش آرام نیست
گَر تو قَلْنَدردلی نیست قَلَنْدَر بَشَر

تَن چو زِ آبِ مَنی‌‌ست آب به پَستی رَوَد
اصلِ دل از آتش است او نَرَوَد جُز زَبَر

غیرِ دل و غیرِ تَنْ هست تو را گوهری
بی خَبَری زان گُهَر تا نشوی‌ بی‌خَبَر

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir