نداشت این دل شوریده تاب سودایش
سرم برفت و نرفت از سرم تمنایش

به نرد درد چو وامق نبود مرد حریف
هزار دست پیاپی ببرد عذرایش

کسی نتافت از و سر چو زلفش از بن گوش
سیاه روی درآمد فتاد و در پایش

غمش ز جای خودم برد و خود چه جای من است
که گر به کوه رسد، برکند دل از جایش

رخ مرا که برو سیم اشک می‌آید
بیان عشق عیان می‌شود ز سیمایش

نهفته داشت دلم راز عشق چون غنچه
هوای دوست دمش داد و کرد رسوایش

دل مرا که امروز رنجه داشت چه غم
دلم خوش است که خواهد نواخت فردایش

همه امید به آلا و رحمتش دارد
وجود من که ز سر تا بپاست آلایش

گناهکار و فرومانده‌ام ببخش مرا
که هست بر من بیچاره جای بخشایش

سواد هستی سلمان ز روی لوح وجود
رود ولیک بماند نشان سودایش

«سلمان ساوجی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir