هوش مصنوعی: این متن یک شعر عاشقانه است که در آن شاعر از عشق و دلدادگی به معشوق سخن می‌گوید. او از درد فراق و بی‌توجهی معشوق شکایت می‌کند و ابراز می‌دارد که جز معشوق چیزی در دل ندارد. شاعر از جان‌فشانی و فداکاری در راه عشق سخن می‌گوید و از معشوق می‌خواهد که به او توجه کند. همچنین، او از وفاداری به پیمان عشق و نپذیرفتن هیچ جایگزینی برای معشوق صحبت می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و احساسی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات و استعارات موجود در شعر نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی برای درک کامل دارد.

غزل شمارهٔ ۲۸۷

کمترین صید سر زلف کمند تو منم
چون تو ای دوست به هیچم نگرفتی چه کنم؟

در درونم به جز از دوست دگر چیزی نیست
یوسفم دوست من آلوده به خون پیرهنم

درگذشت از سر من آب ولی گر دهدم
آشنایی مددی دستی و پایی بزنم

جان چه دارد که نثار ره جانان سازم؟
یا که سر چیست که در پای عزیزش فکنم؟

با خیال تو نگردد دگری در نظرم
جز حدیث تو نیاید سخنی در دهنم

شور سودای من و تلخی عیشم بگذار
بنگر ای خسرو خوبان که چه شیرین سخنم

قوت کندن سنگ ارچه چو فرهادم نیست
سنگ جانم روم القصه و جانی بکنم

ساقیا باده، که من بر سر پیمان توام
در من این نیست که پیمانه و پیمان شکنم

مطربا راه برون شد بنما، سلمان را
به در دوست که من گمشده در خویشتنم
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۸۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۸۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.