سوره فتح دعای نصر دعای توسل

خلاصه و رده بندی سنی

هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر از احساسات درونی خود، عشق، وصف طبیعت و حالات روحی خود سخن می‌گوید. او از تغییرات روحی و احساسی خود مانند ذوب شدن برف و جوشش آب صحبت می‌کند و خود را با عناصر طبیعت مانند برف، آب و دریا مقایسه می‌کند. شاعر همچنین به عشق و تأثیر آن بر روح و جان خود اشاره می‌کند و از حالات شیدایی و شوریدگی خود می‌گوید.

رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و احساسی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد تا بتوان آن‌ها را به درستی درک کرد.

هین، خیره خیره می‌نگر، اندر رخ صفرایی‌ام
هر کس که او مکی بود، داند که من بطحایی‌ام

زان لاله روی دلستان، روید ز رویم زعفران
هر لحظه زان شادی فزا، بیش است کارافزایی‌ام

مانند برف آمد دلم، هر لحظه می‌کاهد دلم
آن جا همی‌خواهد دلم، زیرا که من آن جایی‌ام

هر جا حیاتی بیش تر، مردم درو بی‌خویش تر
خواهی بیا در من نگر، کز شید جان شیدایی‌ام

آن برف گوید دم به دم، بگدازم و سیلی شوم
غلطان سوی دریا روم، من بحری و دریایی‌‌ام

تنها شدم، راکد شدم، بفسردم و جامد شدم
تا زیر دندان بلا، چون برف و یخ می‌خایی‌ام

چون آب باش و بی‌گره، از زخم دندان‌ها بجه
من تا گره دارم یقین، می‌کوبی و می‌سایی‌ام

برف آب را بگذار هین، فقاع‌های خاص بین
می‌جوشد و برمی جهد، که تیزم و غوغایی‌ام

هر لحظه بخروشان ترم، برجسته و جوشان ترم
چون عقل بی‌پر می‌پرم، زیرا چو جان بالایی‌ام

بسیار گفتم ای پدر، دانم که دانی این قدر
که چون نی‌ام بی‌پا و سر، در پنجهٔ آن نایی‌ام

گر تو ملولستی ز من، بنگر دران شاه زمن
تا گرم و شیرینت کند، آن دلبر حلوایی‌ام

ای بی‌نوایان را نوا، جان ملولان را دوا
پران کننده‌ی جان، که من از قافم و عنقایی‌ام

من بس کنم بس از حنین، او بس نخواهد کرد ازین
من طوطی‌ام، عشقش شکر، هست از شکر گویایی‌ام

مولوی

هین، خیره خیره می‌نِگَر، اَنْدَر رُخِ صَفرایی‌اَم
هر کَس که او مکّی بُوَد، دانَد که من بَطْحایی‌اَم

زان لاله رویِ دِلْسِتان، رویَد زِ رویَم زَعفَران
هر لحظه زان شادی فَزا، بیش است کارْاَفْزایی‌اَم

مانندِ برف آمد دِلَم، هر لحظه می‌کاهَد دِلَم
آن جا هَمی‌خواهد دِلَم، زیرا که من آن جایی‌اَم

هر جا حَیاتی بیش تَر، مَردم دَرو بی‌خویش تَر
خواهی بیا در من نِگَر، کَزْ شَیدِ جانْ شَیدایی‌اَم

آن برف گوید دَم به دَم، بُگْدازم و سیلی شَوَم
غَلطانْ سویِ دریا رَوَم، من بَحْری و دریایی‌‌اَم

تنها شُدم، راکِد شُدم، بِفْسُردم و جامِد شُدم
تا زیرِ دَندانِ بَلا، چون برف و یَخْ می‌خایی‌اَم

چون آب باش و بی‌گِره، از زَخمِ دَندان‌ها بِجِه
من تا گِره دارم یَقین، می‌کوبی و می‌سایی‌اَم

برف آب را بُگْذار هین، فُقّاع‌هایِ خاص بین
می‌جوشَد و بَرمی جَهَد، که تیزم و غوغایی‌اَم

هر لحظه بِخْروشان تَرَم، بَرجَسته و جوشان تَرَم
چون عقلْ بی‌پَر می‌پَرَم، زیرا چو جانْ بالایی‌اَم

بسیار گفتم ای پدر، دانم که دانی این قَدَر
که چون نِی‌اَم بی‌پا و سَر، در پَنجهٔ آن نایی‌اَم

گَر تو مَلولَسْتی زِ من، بِنْگَر دَران شاهِ زَمَن
تا گرم و شیرینَت کُند، آن دِلْبَرِ حَلْوایی‌اَم

ای بی‌نَوایان را نَوا، جانِ مَلولان را دَوا
پَرّان کُننده‌یْ جان، که من از قافَم و عَنْقایی‌اَم

من بس کُنم بس از حَنین، او بس نخواهد کرد ازین
من طوطی‌اَم، عشقش شِکَر، هست از شِکَر گویایی‌اَم

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir

غزل شمارهٔ ۱۳۸۷

وزن: مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن (رجز مثمن سالم)

قالب: غزل

تعداد ابیات: ۱۳

# احساسات درونی # تصوف # طبیعت # عشق

۵۳۶ حمایت مالی از گوهرین

این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۸۶

گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۸۸

نظرها و حاشیه ها

شما نخستین حاشیه را بنویسید.