هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و فلسفی است که به موضوعاتی مانند عشق، صبر، رنج، وفا، و رسیدن به مقصود می‌پردازد. شاعر از استعاره‌های زیبایی مانند گل، شمع، و باد برای بیان مفاهیم عمیق استفاده کرده است. همچنین، این شعر به مفاهیمی مانند تسلیم، توفیق، و خودشناسی اشاره دارد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در این شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد و درک آن‌ها نیاز به تجربه و شناخت بیشتری از ادبیات و فلسفه دارد.

غزل شمارهٔ ۷۱۷

تا به مطلوب رسیدن‌کاریست
قاصدان دوری ره طوماریست

مپسندید درازی به نفس
که زبان تا نگزد لب‌، ماریست

بوی گل تشنهٔ تألیف وفاست
غنچهٔ پاس نفس بیماریست

کو وفا تاکسی آگاه شود
که محبت به‌گسستن تاریست

آن مژه سخت تغافل دارد
نخلیده به دل ما خاریست

داغ سودا نتوان پوشیدن
شمع راگل به سر بازاریست

موی ژولیده دماغت نرساند
ورنه سر نیز همان دستاریست

اگر این است دماغ طاقت
بر سرم سایهٔ گل‌کهساریست

قصهٔ عجز شنیدن دارد
در شکست پر ما منقاریست

مژه تهمت‌کش اشک آن‌همه‌نیست
بزم صحبت قدح سرشاریست

غافل از نشئهٔ این بزم مباش
خط پیمانه گریبان‌واریست

ندهی دامن تسلیم از دست
گردن ما ز بلندی داریست

خضر توفیق بلد می‌باید
جبهه تا سجده ره همواریست

چند موهومی خود را شمرم
عدد ذره‌کم بسیاریست

بیدل از قید خودم هیچ مپرس
دامن سایه ته دیواریست
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مسدس مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۱۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.