هوش مصنوعی: این متن شعری است که به نارسایی‌ها و ناکامی‌های انسان در رسیدن به اهداف و آرزوهایش می‌پردازد. شاعر از مفاهیمی مانند حرص، جاه‌طلبی، ندامت، امید و تلاش ناموفق سخن می‌گوید و به شکست‌های انسانی در برابر کمال مطلق اشاره دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۱۶۱۷

بنای حرص به معراج مدعا نرسید
گذشت از فلک اما به پشت پا نرسید

دماغ جاه به‌کیفیت حضور نساخت
به سربلندی این بامها هوا نرسید

نفس به فهم پیام ازل نکرد وفا
رسیده بود می اما دماغها نرسید

ندامت است چمن‌ساز نوبهار امید
چه رنگ بست به دستی‌که این حنا نرسید

شکست چینی دل بر فلک رساند ترنگ
ولی چه سود به ‌گوش من این صدا نرسید

ادب‌پرستی ازین بیشتر چه می‌باشد
دچار او نشد آیینه تا به ما نرسید

غرض رساندن پیغام نارسایی بود
رسید قاصد ما هرکجا دعا نرسید

چو یاس مرجع امید نارسایانیم
به ما رسید تلاشی‌که هیچ جا نرسید

مرا زغیرت تحقیق رشک می‌آید
به فطرتی‌که به هرکس رسید وانرسید

ز صبح هستی ما شبنمی بهار نکرد
به خنده رفت ‌گل و نوبت حیا نرسید

بساط علم گروتازی دلایل داشت
خدنگ‌ کس به نشان تا نشد خطا نرسید

زکارگاه تجدد عیان نشد بیدل
جز ایبقدرکه‌کس اینجا به انتها نرسید
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۶۱۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۶۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.