هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و فلسفی است که به موضوعاتی مانند عجز و ناتوانی انسان در برابر تقدیر، رهایی از خودپرستی و وابستگی‌های دنیوی، و عشق الهی می‌پردازد. شاعر از مفاهیمی مانند حیرت، عجز، رسایی، آزادی، و عشق استفاده می‌کند تا احساسات عمیق خود را بیان کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای خوانندگان جوانتر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۲۸۰۴

حیرت قفسم‌کو اثر عجز و رسایی
مجبور ادب را چه وصال و چه جدایی

آیینه وتسلیم فضولی‌، چه خیالست
رنگی ننماییم‌که آنرا ننمایی

وقست‌که چون آبله ازپوست برآییم
کز خویش برون می‌کشدم تنگ قبایی

از بسکه به دل ناخن تدبیر شکستم
چون غنچه دمید از نفسم عقده‌ گشایی

خوشباش که کس مانع آزادگیت نیست‌
عالم همه راه است گر از خویش برآیی

ای حسن معیت ز فریبت نگهم سوخت
یک پرده عیانترکه بسی دور نمایی

برگنج همان صورت ویرانه نقابست
پوشد مگرت بندگی آثار خدایی

در بحر چرا قطرهٔ ما بحر نباشد
در بزم کریمان چه خیالست گدایی

از لاف حذرکن که درین عرصه مبادا
پرواز فروشی و فسردن به درآیی

رفع هوس از طینت مردم چه خیالست
زبن قافله بیرون نرود هرزه درآیی

نتوان شدن از وهم وجود و عدم آزاد
با دام و قفس ساز که دور است رهایی

حاصل نکنی صندل درد سر هستی
بیدل به ره عشق اگر جبهه نسایی
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۸۰۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۸۰۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.