صد گوشِ نواَم باز شُد از رازْ شُنودن
بی بودْ دَهَنده نَتَوان زادن و بودن

اُسْتودنِ تو بادِ بهار آمد و منْ باغ
خوش حامِله می‌گردد اَجْزا زِ سُتودن

بر هَمدِگَر افتادنِ مَستانْ چه لَطیف است
وَزْ هَمدِگَر آن جامِ وَفا را بِرُبودن

ای آن کِه به عشقِ رُخِ تو واجِب و حَقّ است
آیینه دل را زِ خُرافاتْ زُدودَن

آوازِ صَفیرِ تو شنیدیم و فَریضه ست
این هُدهُدِ جان را گِرِه از پایْ گُشودن

تا چند دَرین ابرْ نَهان باشد آن ماه؟
جان‌‌ها به لَب آمد هَله وَقت است نِمودن

ای گُلْشَنِ رویِ تو زِ دِیْ ایمِن و فارغ
وِیْ سُنبُلِ ابرویِ تو ایمِن زِ دُرودَن

ساقی چو تویی کُفر بُوَد بودنْ هُشیار
وان شب که تویی ماه حَرام است غُنودن

چون آمد پیراهنِ خوش بویِ تو یوسُف
بس بارِد و سَرد است کُنون لَخْلَخه سودن

گفتم که بِبوسَم کَفِ پایِ تو مرا گفت
آن جسم بُوَد کِشْ بِتَوانند بَسودن

بَسْ تا شَهِ ما گوید کو راست مُسَلَّم
پُر کردنِ اَفْهام و بر اَفْهامْ فُزودن

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir