هوش مصنوعی: این شعر از حافظ، عمدتاً به موضوعات عشق، عرفان، انتقاد از ریاکاری صوفیان و لذتهای دنیوی میپردازد. شاعر از عشق به معشوق، زیبایی طبیعت و نقد صوفیان سخن میگوید و از می و باده به عنوان نماد لذت و رهایی یاد میکند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عرفانی و انتقادی است که درک آن برای نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین اشاره به میخواری و مفاهیم پیچیده عشق و عرفان ممکن است برای گروه‌های سنی پایین نامناسب باشد.

غزل شمارهٔ ۴

ضحاک ‌وار کشته بسی بی گناه را
بر دوش تا فکنده دو مار سیاه را

قصد ذقن نمودمش از زلف عنبرین
چشمم ندید در شب تاریک چاه را

هوش از سرم به چابکی آن شوخ کج‌کلاه
برد آنچنان که دزد شب از سر کلاه را

حیران زاهدم که بر آن روی چون بهشت
از ابلهی گناه شمارد نگاه را

می خوردنم به مجلس جانان گناه نیست
آسوده در بهشت چه داند گناه را

صوفی نشد ریاضت چل ساله سودمند
یک دم بیا و میکده کن خانقاه را

کو بادهٔ دو ساله و ماه دو هفته‌ای
تا شب به عیش روز کنم سال و ماه را

هر روز و شب به یاد جمال جمیل تو
نظاره می‌کنم رخ خورشید و ماه را

در گیسوی سیاه تو دلها چو شبروان
گم کرده‌اند در شب تاریک راه را

دارم دلی گرفته و مشکل که شاه عشق
در این فضای تنگ زند بارگاه را

وقتست کز تطاول آن چشم فتنه‌جوی
آگه کنیم لشکر عباس شاه را

شاهی که خاک درگه گردون اساس او
تاج زر است تارک خورشید و ماه را
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.