هوش مصنوعی: این متن به ستایش پیامبر اسلام (ص) به عنوان خاتم‌الرسل و سید اولاد آدم می‌پردازد. شاعر از مفاهیم عرفانی مانند اسم اعظم، آب حیات، و فقر عرفانی سخن می‌گوید و عشق الهی و وابستگی به خداوند را بیان می‌کند. همچنین، متن تأکید دارد که شادی او ناشی از غم عشق است و با وجود سید بودن، از غم بندگان بی‌غم است.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان کم‌سن‌وسال دشوار خواهد بود. همچنین، استفاده از اصطلاحات تخصصی عرفانی مانند «اسم اعظم» و «فقر عرفانی» نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

غزل شمارهٔ ۱۴۶

ختم رسل که سید اولاد آدم است
آخر بود به صورت و معنی مقدم است

جام جهان نما به کف آور بنوش می
جامی چنین که دید که هم جام و هم جم است

هر صورتی در آینه اسمی نموده اند
خوش صورتی که معنی آن اسم اعظم است

آب حیات از نفس ما بود روان
با ما مدام ساغر پر باده همدم است

هرگز نکرده ایم گدائی ز هیچ کس
الا ز حضرتی که خداوند عالم است

مائیم آن فقیر که سلطان گدای ماست
آری به فقر سلطنت ما مسلم است

شادم از آن سبب که غم عشق می خورم
هر چند سیدم ز غم بنده بی غم است
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۴۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۴۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.