خوش نقش خیالی است که بستیم به دیده
در دیدهٔ سرمست نظر کن که پدیده

مستانه دو بیتی ز سر ذوق بگفتم
خود خوشتر از این قول که گفته که شنیده

تا ظن نبری گفتهٔ من شعر فلان است
الهام الهی است که از غیب رسیده

میخانهٔ ما وقف و سبیل است به رندان
جام می ما بر همه میخانه گزیده

رندی که در این کوی مغان خوش به کمال است
از قصهٔ بیگانه و از خویش رهیده

جان در تن ما عشق نهاده به امانت
گر می‌طلبد هان بسپاریم به دیده

خوش باشد اگر عمر عزیز به سر آری
در بندگی سید و اخلاق حمیده

«شاه نعمت‌الله ولی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir