هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از عشق و زیبایی معشوق سخن می‌گوید. او از احساسات عمیق خود نسبت به معشوق و تأثیرات عشق بر روح و جانش می‌گوید. شاعر همچنین از بهار و زیبایی‌های طبیعت به عنوان نمادی از عشق و شور زندگی یاد می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از زبان و اصطلاحات شعری کلاسیک ممکن است برای سنین پایین‌تر چالش‌برانگیز باشد.
غزل شمارهٔ ۲۴۳۵
من دوش دیدم سِرِّ دلْ اَندَرْ جَمالِ دِلْبری
سنگین دلی لَعْلین لَبی ایمان فَزایی کافَری
از جان و دل گوید کسی پیشِ چُنان جانانه‌یی؟
از سیم و زَر گوید کسی پیشِ چُنان سیمین بَری؟
لُقمه شُدی جُمله جهان گَرعشق را بودی دَهان
دَربان شُدی جانِ شَهان گَرعشق را بودی دَری
من می‌شنیدم نامِ دل ای جان و دلْ از تو خَجِل
ای مانده اَنْدَر آب و گِل از عشقِ دُلْدُل چون خَری
ای جان بیا گوهر بِچین ای دل بیا خوبی بِبین
اَلْمُسْتَغاثْ ای مُسلمین زین آفَتی شور و شَری
تَن خود کِه باشد تا بُوَد فَرشِ سوارانِ غَمَش؟
سَر کیست تا او سَر نَهَد پیشِ چُنان شَهْ سَروَری؟
نَکْ نوبهار آمد کَزو سَرسَبز گردد عالَمی
چون یارِ من شیرین دَمی چون لَعْلِ او حَلْواگری
هر دَم به من گوید رُخَش داری چو من زیبارُخی؟
هر دَم بِدو گوید دِلَم داری چو بَنده چاکَری؟
آمد بهار ای دوستان خیزید سویِ بوستان
امّا بهارِ من تویی من نَنْگَرَم در دیگری
اِشْکوفه‌ها و میوه‌ها دارند غَنْج و شیوه‌ها
ما در گُلِسْتانِ رُخَت روییده چون نیلوفری
بُلبُل چو مُطربْ دَف زَنی بَرگِ درختانْ کَف زَنی
هر غُنچه گوید چون مَنی باشد خوشی کَشّی تَری؟
آمد بهارِ مِهْربان سَرسَبز و خوش دامَن کَشان
تا باغ یابد زینتی تا مُرغْ یابد شَهْ پَری
تا خَلْق ازو حیران شود تا یارِ من پنهان شود
تا جانِ ما را جان شود کوریِّ هر کور و کَری
آن جا که باشد شاهْ او بَنده شود هر شاه خو
آن جا که باشد نارْ او هر دل شود سامَنْدَری
مَست و خُرامان می‌رَوَد در دلْ خیالِ یارِمَن
ماهی شریفی بی‌حَدی شاهی کَریمی بافَری
سنگین دلی لَعْلین لَبی ایمان فَزایی کافَری
از جان و دل گوید کسی پیشِ چُنان جانانه‌یی؟
از سیم و زَر گوید کسی پیشِ چُنان سیمین بَری؟
لُقمه شُدی جُمله جهان گَرعشق را بودی دَهان
دَربان شُدی جانِ شَهان گَرعشق را بودی دَری
من می‌شنیدم نامِ دل ای جان و دلْ از تو خَجِل
ای مانده اَنْدَر آب و گِل از عشقِ دُلْدُل چون خَری
ای جان بیا گوهر بِچین ای دل بیا خوبی بِبین
اَلْمُسْتَغاثْ ای مُسلمین زین آفَتی شور و شَری
تَن خود کِه باشد تا بُوَد فَرشِ سوارانِ غَمَش؟
سَر کیست تا او سَر نَهَد پیشِ چُنان شَهْ سَروَری؟
نَکْ نوبهار آمد کَزو سَرسَبز گردد عالَمی
چون یارِ من شیرین دَمی چون لَعْلِ او حَلْواگری
هر دَم به من گوید رُخَش داری چو من زیبارُخی؟
هر دَم بِدو گوید دِلَم داری چو بَنده چاکَری؟
آمد بهار ای دوستان خیزید سویِ بوستان
امّا بهارِ من تویی من نَنْگَرَم در دیگری
اِشْکوفه‌ها و میوه‌ها دارند غَنْج و شیوه‌ها
ما در گُلِسْتانِ رُخَت روییده چون نیلوفری
بُلبُل چو مُطربْ دَف زَنی بَرگِ درختانْ کَف زَنی
هر غُنچه گوید چون مَنی باشد خوشی کَشّی تَری؟
آمد بهارِ مِهْربان سَرسَبز و خوش دامَن کَشان
تا باغ یابد زینتی تا مُرغْ یابد شَهْ پَری
تا خَلْق ازو حیران شود تا یارِ من پنهان شود
تا جانِ ما را جان شود کوریِّ هر کور و کَری
آن جا که باشد شاهْ او بَنده شود هر شاه خو
آن جا که باشد نارْ او هر دل شود سامَنْدَری
مَست و خُرامان می‌رَوَد در دلْ خیالِ یارِمَن
ماهی شریفی بی‌حَدی شاهی کَریمی بافَری
وزن: مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن (رجز مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۵
۲۶۵۴
حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۴۳۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۴۳۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
