هوش مصنوعی:
این شعر از صائب تبریزی به موضوعاتی مانند عشق، سرنوشت، توبه، و ناامیدی می‌پردازد. شاعر از دل به عنوان آیینه‌ای برای تشخیص خوب و بد یاد می‌کند و به تأثیر عشق و گشاده‌رویی در بهشت و دوزخ اشاره دارد. همچنین، او از ناتوانی در شستشوی گناهان با گریه سخن می‌گوید و به امیدهای بربادرفته و توبه‌های بی‌ثمر اشاره می‌کند.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی این شعر، همراه با اشارات به عشق و سرنوشت، برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب است. درک کامل این مضامین نیاز به تجربه و شناخت بیشتری از زندگی دارد که معمولاً در سنین پایین‌تر کمتر وجود دارد.
غزل شمارهٔ ۶۸۵
از دل بپرس نیک و بد هر سرشت را
آیینه است سنگ محک، خوب و زشت را
بی چهره گشاده به دوزخ بدل کند
دربسته گر دهند به عاشق بهشت را
ممنون نوبهار نگردند اهل درد
اینجا به آب دیده رسانند کشت را
در شستشوی نامه اعمال عاجزم
شستم به گریه گر چه خط سرنوشت را
امید من به خاک نهادی زیاده شد
تا جای داد خم به سر خویش خشت را
جمعی که پشت بر خودی خود نکرده اند
در کعبه می کنند زیارت کنشت را
صائب دلم سیاه شد از توبه، می کجاست؟
تا شستشو دهم دل ظلمت سرشت را
آیینه است سنگ محک، خوب و زشت را
بی چهره گشاده به دوزخ بدل کند
دربسته گر دهند به عاشق بهشت را
ممنون نوبهار نگردند اهل درد
اینجا به آب دیده رسانند کشت را
در شستشوی نامه اعمال عاجزم
شستم به گریه گر چه خط سرنوشت را
امید من به خاک نهادی زیاده شد
تا جای داد خم به سر خویش خشت را
جمعی که پشت بر خودی خود نکرده اند
در کعبه می کنند زیارت کنشت را
صائب دلم سیاه شد از توبه، می کجاست؟
تا شستشو دهم دل ظلمت سرشت را
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۸۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۸۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
