دل را ز قید جسم رها می کنیم ما
این دانه را ز کاه جدا می کنیم ما

عمر دوباره در گره روزگار نیست
جان را به زلف یار فدا می کنیم ما

در ظرف بحر رحمت حق آب و خون یکی است
اندیشه صواب و خطا می کنیم ما

آه این چنین اگر شکند آستین سعی
پیراهن سپهر، قبا می کنیم ما

افتد غزال دولت اگر در کمند ما
از همت بلند رها می کنیم ما

می می کشیم و خنده مستانه می زنیم
با این دو روزه عمر چها می کنیم ما

مهمان مرگ بر در دل حلقه می زند
تا فکر آشیان و سرا می کنیم ما

در قلزمی که نیست سر نوح در حساب
همچون حباب، کسب هوا می کنیم ما

با شوخ دیدگان نتوان هم نواله شد
زین خوان نصیب خویش جدا می کنیم ما

نگشود صائب از مدد خلق هیچ کار
از خلق روی دل به خدا می کنیم ما