هوش مصنوعی:
این متن شعری است که از طریق استعاره‌ها و تشبیهات به بیان مفاهیم عرفانی و اخلاقی می‌پردازد. شاعر از چراغ، آب، خورشید و سحاب برای بیان مفاهیمی مانند روشنایی، فنا، حضور و غیبت استفاده می‌کند. همچنین، از مفاهیمی مانند عشق، زهد، جهل و بیداری سخن می‌گوید و مخاطب را به انتخاب بین عشق یا زهد و بیداری از خواب غفلت دعوت می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با مفاهیم فلسفی و عرفانی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۲۷۳۷
مَجْلِس چو چراغ و تو چو آبی
وَزْ آبْ چراغ را خَرابی
خورشید بِتافته‌‌‌ست بر جَمع
رو تو زِ میان، که چون سَحابی
بر خوانْ مَنِشین، که نیکْ خامی
کو بویِ کَباب، اگر کبابی؟
در پیش شُدی که حاجِبَم من
وَاللَّهْ که نه حاجِبِی، حِجابی
چون حاجِبِ باب را نشان‌هاست
دانند تو را که از چه بابی
گشتی تو سَوارِ اسبِ چوبین
از جَهْل به حَمله می‌شتابی
یا عشقْ گُزین که هر سه نَقْد است
یا زُهد، چو طالِبِ ثوابی
با بیداران نِشین و بَرخیز
کین قافله رفت تو به خوابی
از شَمسُ الدّین رَسی به مَنْزِل
وَنْدَر تبریز راه یابی
وَزْ آبْ چراغ را خَرابی
خورشید بِتافته‌‌‌ست بر جَمع
رو تو زِ میان، که چون سَحابی
بر خوانْ مَنِشین، که نیکْ خامی
کو بویِ کَباب، اگر کبابی؟
در پیش شُدی که حاجِبَم من
وَاللَّهْ که نه حاجِبِی، حِجابی
چون حاجِبِ باب را نشان‌هاست
دانند تو را که از چه بابی
گشتی تو سَوارِ اسبِ چوبین
از جَهْل به حَمله می‌شتابی
یا عشقْ گُزین که هر سه نَقْد است
یا زُهد، چو طالِبِ ثوابی
با بیداران نِشین و بَرخیز
کین قافله رفت تو به خوابی
از شَمسُ الدّین رَسی به مَنْزِل
وَنْدَر تبریز راه یابی
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۷۳۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۷۳۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
