هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که به موضوعات معنوی و اخلاقی مانند نماز، عبادت، پاکی دل، و رهایی از دنیای مادی می‌پردازد. شاعر از خواننده می‌خواهد که به جای توجه به دنیای فانی، به حقیقت و معنویت روی آورد و از طریق عبادت و پاکی دل، به سعادت و رهایی برسد.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۲۸۵۵
هَله ای دلی که خُفته، تو به زیرِ ظَلِّ مایی
شب و روز در نمازی، به حقیقت و غَزالی
مَهِ بَدْر نور بارَد، سگِ کویْ بانگ دارد
زِبرایِ بانگِ هر سگ، مَگُذار روشنایی
به نمازِ نانْ بِرُسته، جُزِ نان دِگَر چه خواهد؟
دلِ هَمچو بَحْر باید، که گُهَر کُند گدایی
اگر آن میی که خوردی، به سَحَر نبود گیرا
بِسِتان میی که یابی زِتَفَش زِخود رَهایی
به خدا به ذاتِ پاکَش، که میی‌ست کَزْ حَراکَش
بِرَهَد تَن از هَلاکَش، به سَعادتِ سَمایی
بِسِتان، مَکُن سِتیزه، تو بدین حَیاتِ ریزه
که حَیاتِ کامل آمد، زِوَرایِ جانْ فَزایی
بِهِلَم، دِگَر نگویم، که دریغ باشد ای جان
بَرِ کور، یوسُفی را حرکات و خودنِمایی
شب و روز در نمازی، به حقیقت و غَزالی
مَهِ بَدْر نور بارَد، سگِ کویْ بانگ دارد
زِبرایِ بانگِ هر سگ، مَگُذار روشنایی
به نمازِ نانْ بِرُسته، جُزِ نان دِگَر چه خواهد؟
دلِ هَمچو بَحْر باید، که گُهَر کُند گدایی
اگر آن میی که خوردی، به سَحَر نبود گیرا
بِسِتان میی که یابی زِتَفَش زِخود رَهایی
به خدا به ذاتِ پاکَش، که میی‌ست کَزْ حَراکَش
بِرَهَد تَن از هَلاکَش، به سَعادتِ سَمایی
بِسِتان، مَکُن سِتیزه، تو بدین حَیاتِ ریزه
که حَیاتِ کامل آمد، زِوَرایِ جانْ فَزایی
بِهِلَم، دِگَر نگویم، که دریغ باشد ای جان
بَرِ کور، یوسُفی را حرکات و خودنِمایی
وزن: فعلات فاعلاتن فعلات فاعلاتن (رمل مثمن مشکول)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۸۵۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۸۵۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
