هوش مصنوعی: این متن شعری است که با استفاده از استعاره‌ها و تصاویر شاعرانه، به موضوعاتی مانند شراب، عشق، زیبایی، و فلسفه زندگی می‌پردازد. شاعر از عناصری مانند شراب، خورشید، آب، و خواب برای بیان احساسات و تفکرات خود استفاده کرده است.
رده سنی: 16+ متن شامل مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، اشاره‌های مکرر به شراب و مستی نیازمند سطحی از بلوغ فکری است.

غزل شمارهٔ ۳۳۸۸

گوهر عکس لبش گر به شراب اندازد
کله عیش، می از جوش حباب اندازد

جدل شبنم و خورشید بود مشت و درفش
خرد آن به که سپر پیش شراب اندازد

کوس شهرت زند از خم چو فلاطون هرکس
خشت برگیرد و از دست کتاب اندازد

هر که خواهد که کند مشکل عالم را حل
دفتر عقل همان به که در آب اندازد

نه ز مستی است نمک گر به شراب افکندم
چشم تا چند به روی تو حباب اندازد؟

غلط اندازی حسن است که آب حیوان
پرده بر روی خود از موج سراب اندازد

خواب مخمل نبود در گرو افسانه
بخت کی گوش به افسانه خواب اندازد؟

نگرفته است کس آیینه خورشید به موم
چون به رخسار تو مشاطه نقاب اندازد؟

صائب از بحر به یک جرعه برآوردی گرد
در خور ظرف تو، ساقی چه شراب اندازد؟
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۳۸۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۳۸۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.