هوش مصنوعی: این متن شعری است که به مضامینی مانند رهایی از غم، لذت بردن از زندگی، و پذیرش سختی‌ها می‌پردازد. شاعر از نمادهایی مانند می، عید، و طبیعت برای بیان احساسات خود استفاده می‌کند و بر اهمیت شادی و گذر از مشکلات تأکید دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، اشاره‌های غیرمستقیم به مصرف نوشیدنی‌های الکلی (مانند می و باده) وجود دارد که برای گروه سنی پایین‌تر مناسب نیست.

غزل شمارهٔ ۴۴۷۷

چون رنگ می زمینا بیرون دوید باید
نه پرده فلک از هم دریدباید

کرسی چه حاجت آن را کز عرش برگذشته است
از زیر پای منصور کرسی کشید باید

سالی دو عید مارا از غم برون نیارد
از باده دوساله هر دم دوعید باید

گرحنظل فلک را در ساغری فشارند
با جبهه گشاده برسرکشیدباید

آنجا که شام ماتم گیسو ز هم گشاید
جانی به تازه رویی چون صبح عید باید

با هر سیه گلیمی نازکدلان نجوشند
تشریف پیرهن راچشم سفید باید

منشوررستگاری است طومار خودحسابان
در روزنامه خود هر روزدید باید

نوش دکان هستی آمیخته است با نیش
چون خنده ای دهد رو لب را گزید باید

سودای آب حیوان بیم زیان ندارد
از میفروش می رابا جان خرید باید

نتوان به پای رفتن این راه را بریدن
چندان که هست میدان از خود رمید باید

این آن غزل که گفته است وقتی کلیم غزنین
ای یار بی تکلف ما را نبید باید
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۴۷۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۴۷۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.