چو غنچه نکهت خود از صبا دریغ مدار
ز آشنا سخن آشنا دریغ مدار

شکستگان جهان را خوش است دل دادن
دل شکسته ز زلف دوتا دریغ مدار

مکن مضایقه باآن نگار در کف خون
ز دست وپای بلورین حنا دریغ مدار

به شکر این که ترا خون چو نافه مشک شده است
نفس ز سینه مجروح ما دریغ مدار

ز رهروی که به دنبال کاروان ماند
نوای خویش چو بانگ درا دریغ مدار

ز تلخکام، شکر بازداشتن ستم است
ز هیچ تلخ زبانی دعا دریغ مدار

درین بساط کمالی چو عیب پوشی نیست
ز دوستان لباسی، قبا دریغ مدار

ز تنگدستی اگر خرده ای نیفشانی
گشاده رویی خود از گدا دریغ مدار

مباش کم ز نی خشک در جوانمردی
اگر شکر نفشانی، نوا دریغ مدار

به میوه کام جهان چون نمی کنی شیرین
چو سرو سایه ز هر بینوا دریغ مدار

زکات راستی از کجروان مگردان راه
ز هیچ کور درین ره عصا دریغ مدار

شود حلاوت شکر دو مغز از بادام
شکر ز طوطی شیرین نوا دریغ مدار

یکی هزار شود قطره چون به بحر رسد
ز صاحبان نظر توتیا دریغ مدار

درین ریاض چو ابر بهار شو صائب
ز خار قوت نشو و نما دریغ مدار