زنوبهار خط یار ناامید مباش
ز حسن عاقبت کار نا امید مباش

به نوش جاده نیش منتهی گردد
به زخم خار ز گلزار ناامید مباش

درابرهای سیه بیشتر بود باران
ز تیرگی شب تار ناامید مباش

می رسیده نگیرد قرار در مینا
به دور خط ز لب یار نا امید مباش

دلیل کعبه مقصود، نعل وارون است
ز چین ابروی دلدار ناامید مباش

نمی شود نکند آه کار خود آخر
ز آه سینه افگار ناامید مباش

نه از بهار خط سبز خال شد سر سبز؟
ز تخم سوخته زنهار نا امید مباش

اگر چورشته تن خویش را گداخته ای
ز فصل گوهر شهسوار ناامید مباش

به آفتاب رسد شبنم ازسحر خیزی
ز فیض دیده بیدار ناامید مباش

گرفت نبض خس و خار،برق آتشدست
ز خارخار دل زار ناامید مباش

به فکر غنچه نسیم بهارمی افتد
عبث ز بستگی کارناامیدمباش

به جذبه کاهربا برگ کاه را دریافت
تو نیز از کشش یار ناامید مباش

به فکرآینه خواهد فتاد روشنگر
ز پرده داری زنگار ناامید مباش

به مکر خویش گرفتار می شود غدار
ز مکر عالم غدار ناامید مباش

زحرف مور سلیمان شکفته شدصائب
درین بساط ز گفتار ناامید مباش