هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساسات عمیق و عاشقانه‌ی شاعر است که با تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی همراه شده است. شاعر از عشق، رنج‌های آن، و جسارت‌هایش در این مسیر سخن می‌گوید. همچنین، او از طبیعت و عناصر آن مانند گلزار، آتش، و بلبل برای بیان احساسات خود استفاده می‌کند.
رده سنی: 16+ متن شامل مفاهیم عمیق عاشقانه و استعاره‌های پیچیده است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از تصاویر و مفاهیم نیاز به تجربه و درک بیشتری از زندگی و عواطف انسانی دارند.

غزل شمارهٔ ۵۴۹۹

اگر بی پرده در گلزار افغان ساز می کردم
زر گل را سپند شعله آواز می کردم

نکردم روترش از سرزنش در عاشقی هرگز
زبان چون شمع دایم در دهان گاز می کردم

کنون از سایه خود می کنم وحشت خوش آن جرات
که پیش پای شاهین سینه پاانداز می کردم

نبود از بیقراری ناله من در دل آتش
که دورافتادگان را چون سپند آواز می کردم

چو ماه نو به زیر تیغ در نشو و نما بودم
به ناخن تا گره از کار مردم باز می کردم

ز هر خاک سیه فیض جواهر سرمه می بردم
در آن فرصت که من آیینه را پرداز می کردم

کنون نی می کند در ناخنم مخمل خوشاروزی
که بر روی زمین خشک خواب ناز می کردم

نمی گردید دامنگیر من گر ناله بلبل
سبک چون رنگ ازین بستانسرا پرواز می کردم

اگر ذوق گرفتاری نمی شد خضر راه من
به امید چه من از آشیان پرواز می کردم

نمی آمد اگر صائب به دستم دامن شبها
من عاجز به دامان که دست انداز می کردم
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۴۹۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۵۰۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.