هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از صائب تبریزی، با استفاده از تصاویر و استعاره‌های غنی، احساسات عمیق عاشقانه، درد فراق و جذبه‌های عرفانی را بیان می‌کند. شاعر از عناصری مانند می، ساغر، لیلی، مجنون و طبیعت برای توصیف حالات درونی خود استفاده کرده است.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه، استفاده از استعاره‌های پیچیده و زبان شاعرانه ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی اشارات به می و مستی نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

غزل شمارهٔ ۶۱۱۷

با سیه چشمان بود بزم می گلگون من
ساغر از ناف غزالان می زند مجنون من

می کند در سینه ام پیوسته جولان درد و داغ
هر طرف صد محمل لیلی است در هامون من

گر چه از شمشیر او بالین و بستر ساخته است
همچنان زنجیر می خاید ز جوهر خون من

چون دهان زخم، گستاخی نمی دانم که چیست
تیغ خون آلود می باشد لب میگون من

موشکافان جهان را موی آتشدیده کرد
بس که پیچیده است چون زلف بتان مضمون من

عالمی را گفتگوی من به وجد آورده است
جوش صد میخانه دارد سینه پر خون من

می شود در بوته حکمت زر مغشوش صاف
نیست جایی بهتر از خم بهر افلاطون من

شور بلبل می کند کان ملاحت باغ را
می فزاید حسن او را عشق روزافزون من

سرو خواهد کرد چون مینای خالی خون عرق
چون به سیر باغ آید سبز ته گلگون من

شاخ گل بر خاک بندد نقش صائب ز انفعال
هر کجا قامت فرازد مصرع موزون من
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۱۱۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۱۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.