هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و اخلاقی است که بر خودشناسی، پرهیز از غفلت، اهمیت امید و نور در زندگی، و پاکسازی دل از ناپاکی‌ها تأکید دارد. شاعر از مخاطب می‌خواهد تا با توبه، امیدواری و نگاه مثبت به زندگی، دل را از تاریکی‌ها پاک کند و از عمر خود بهره ببرد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی موجود در متن برای درک و تجربه نیاز به بلوغ فکری دارد. همچنین، برخی از اشارات مانند توبه و پاکسازی دل ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

غزل شمارهٔ ۶۳۷۲

دل را به آتش نفس گرم آب کن
ای غافل از خزان گل خود را گلاب کن

چون شعله خوش برآی به دلهای خونچکان
نقل و شراب خویش ز اشک کباب کن

از عمر هر نفس که به افسوس بگذرد
صبح امید خویش همان را حساب کن

ویرانه را چه فرش به از نور آفتاب؟
تعمیر دل به ساغر چون آفتاب کن

در شیشه کرده است ترا آسمان چو دیو
این شیشه خانه را به دم گرم آب کن

بر خاطر لطیف بزرگان مشو گران
لنگر درین محیط به قدر حباب کن

تنهائیت مباد به عصیان کند دلیر
از خود فزون ز مردم دیگر حجاب کن

شمع از برای سوختن و راه رفتن است
دل را نداده اند که بالین خراب کن

عاجز بود ز حفظ عنان دست رعشه دار
تا ممکن است توبه ز می در شباب کن

این رنگهای عاریتی نیست پایدار
موی سفید را ز دل خود خضاب کن

پیش فلک شکایت شبهای خود مبر
صبح از بیاض گردن او انتخاب کن

بی ابر مشکل است تماشای آفتاب
صائب نظاره رخ او در نقاب کن
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۳۷۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۳۷۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.