هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که از درد فراق و غم عشق سخن می‌گوید. شاعر از باد صبا، غصه‌های دل، و یاد یار قدیمی می‌نالد. همچنین، اشاراتی به مفاهیمی مانند سحر، عذاب الیم، و زنده شدن مردگان با شراب دارد که نشان‌دهنده‌ی جنبه‌های عرفانی و نمادین شعر است.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و احساسی است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی اشارات نمادین (مانند نوشیدن شراب) نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.
غزل شماره ۱۲۹
علی صدغ لیلی تهب النسیم
از این غصه دل اوفتاده دو نیم
هر آنکس که چشم ترا دید و گفت
الا ان هذا لسحر عظیم
رقیبش بما بر سر خشم بود
قنا ربنا ذالعذاب الالیم
بهاران شد و میدمد گل ز شاخ
فدعنی و کاساً رحیقاً ندیم
چو مردم بخاکم فشانید می
لیحیی المرام العظام الرمیم
فتاده است اسرار شورم بسر
بذکری لسملی و عهد قدیم
از این غصه دل اوفتاده دو نیم
هر آنکس که چشم ترا دید و گفت
الا ان هذا لسحر عظیم
رقیبش بما بر سر خشم بود
قنا ربنا ذالعذاب الالیم
بهاران شد و میدمد گل ز شاخ
فدعنی و کاساً رحیقاً ندیم
چو مردم بخاکم فشانید می
لیحیی المرام العظام الرمیم
فتاده است اسرار شورم بسر
بذکری لسملی و عهد قدیم
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شماره ۱۲۸
گوهر بعدی:غزل شماره ۱۳۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
