علی صدغ لیلی تهب النسیم
از این غصه دل اوفتاده دو نیم

هر آنکس که چشم ترا دید و گفت
الا ان هذا لسحر عظیم

رقیبش بما بر سر خشم بود
قنا ربنا ذالعذاب الالیم

بهاران شد و میدمد گل ز شاخ
فدعنی و کاساً رحیقاً ندیم

چو مردم بخاکم فشانید می
لیحیی المرام العظام الرمیم

فتاده است اسرار شورم بسر
بذکری لسملی و عهد قدیم