اَلا مَن مُبَلِغٌ سَلُمی سَلامی
که در راهش دهم جان گرامی

نسیم صبح و بانگ مرغ برخاست
نَسیمی هاتَ لی کَأسُ المُدامی

مکن ناصح مرا دیگر ملامت
فَاِنّی لا اُبالِی بِاَلملامی

مغنّی ساز کن صوت و صدائی
لَیُجلُوا مِن صَد اَقلبی الظَّلامی

مرا با درد خود بگذار همدم
لَقد اَعیی اَطِبائی سَقامِی

ز بس تیر آمده بر دل ز جورت
سِهام قَد عَلَت فوقَ السِّهامی

بکُش اسرار را وز حشر مندیش
فَما قَتلّی عَلَیکُم بِالحَرامی