ای بزرگی که حسن رای تو را
هر زمان بر من اصطناعی نوست

ابر کف تو تند و پر گهرست
بحر فضل تو ژرف و پر لؤلؤست

دل شادت چو عقل بی زللست
کف رادت چو علم بی آهوست

جز تو از مهتران خطاب که کرد
بنده خویش را برادر و دوست

هم رگ و پوست خواندیم شاید
وین تمثل ز روی عقل نکوست

زآنکه چون خون و استخوان شد طبع
مر مرا خدمت تو در رگ و پوست

گر مرا جان و دل ز خدمت تو
سال و مه با صفا و با نیروست

چون تخلف کنم ز خدمت تو
که مرا اصل زندگانی اوست

یاد پشتم ز بار رنج دو تاه
گرنه در مهر تو دلم یکتوست

تربیت کردیم به نظم و تو را
تربیت کردن چو من کس خوست

آن قصیده به جنب این قطعه
راست گویی که نامه مانوست