هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر از گذر عمر و فرسودگی جوانی می‌نالد و به ناامیدی از دوستی و زندگی اشاره می‌کند. او از دست دادن لحظات خوش زندگی را یادآور می‌شود و به ناتوانی پیری اعتراف می‌کند.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عمیق فلسفی درباره عمر و گذر زمان است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین لحن شعر حاوی ناامیدی و تأملات وجودی است که برای سنین پایین‌تر مناسب نیست.
شمارهٔ ۲۶ - پیشگوئی منجم
مرا منجم هشتاد سال عمر نهاد
ز عمر دوستی امید من بر آن افزود
خدای داند من دل در او نمی بندم
که باد پیمود آن کس که آسمان پیمود
تو خود چنین گیر آخر نه پنجه و دو گذشت
هر آنچه خوشتر گیتی ز عمر من بربود
امید خوشه چه دارم دگر که داس فنا
دو بخش تازه از گشت عمر من بدرود
فلک بفرسود آن قوت جوانی من
چو ضعف پیری آمد نداندش فرسود
ز عمر دوستی امید من بر آن افزود
خدای داند من دل در او نمی بندم
که باد پیمود آن کس که آسمان پیمود
تو خود چنین گیر آخر نه پنجه و دو گذشت
هر آنچه خوشتر گیتی ز عمر من بربود
امید خوشه چه دارم دگر که داس فنا
دو بخش تازه از گشت عمر من بدرود
فلک بفرسود آن قوت جوانی من
چو ضعف پیری آمد نداندش فرسود
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۵ - ناله از حصار مرنج
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۷ - در پنجاه و هفت سالگی
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
