هوش مصنوعی:
شاعر از سپیدی موی خود و گذر زمان می‌نالد و با طنز بیان می‌کند که با کندن موهای سفید، موهای سیاه باقی می‌ماند. او از ریش خود به عنوان موضوعی برای خنده یاد می‌کند و از ناتوانی در مقابله با گذر زمان سخن می‌گوید. در پایان، آرزو می‌کند که این داستان را به دوستانش برساند، اگر فرصت زندگی داشته باشد.
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم فلسفی درباره گذر زمان و زندگی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از طنز و بیان غیرمستقیم نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.
شمارهٔ ۹۲ - شکوه از موی
پیوسته من از سپید مویی
حجام بروت کنده باشم
تا می بکنم سپید مویی
ده موی سیاه کنده باشم
با ریش چنین که من برآرم
سخت از در ریش خنده باشم
با موی خودم چو برنیایم
با چرخ کجا بسنده باشم
وین قصه به دوستان رسانم
گر بگذارند زنده باشم
حجام بروت کنده باشم
تا می بکنم سپید مویی
ده موی سیاه کنده باشم
با ریش چنین که من برآرم
سخت از در ریش خنده باشم
با موی خودم چو برنیایم
با چرخ کجا بسنده باشم
وین قصه به دوستان رسانم
گر بگذارند زنده باشم
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۹۱ - ای جوانی تو را کجا جویم
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹۳ - حقگزاری از خواجه مظفر
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
