بریز سایۀ زلف تو عقل گمراهست
غلام روی تو چون آفتاب پنجاهست

مرا ز حسن تو تا دیده داد آگاهی
ز خویشتن نیم آگه خدای آگاهست

کمند زلف تو زان میکشد مرا در خود
که زلف تو شبه رنگست و روی من کاهست

همیشه سایۀ حسن تو بر سر خورشید
چنانکه سایۀ خورشید بر سر ماهست

لب تو نیک بدندان ماست وز پی او
همیشه این دل غمگین بکام بدخواهست

شدند از بر من صبر و هوش وز پیشان
دلم برفت و کنون دیده بر سر راهست

بروزگار ،وصال تودر نشاید یافت
که وعدۀ تو درازست و عمر کوتاهست

«کمال‌الدین اسماعیل»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir