هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از بخشش و شکرگزاری سخن می‌گوید و بیان می‌کند که ثنای الهی را نه از روی تکلّف، بلکه از روی ایمان و عشق می‌سراید. او از زبان رهی (احتمالاً اشاره به عارف یا راهنمای معنوی) می‌خواهد که کار خود را انجام دهد و او نیز به شیوه خود به ستایش می‌پردازد.
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم عرفانی و اخلاقی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و شناخت نسبی از مفاهیم دینی و ادبی دارد. همچنین، استفاده از زبان شعر کلاسیک ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر چالش‌برانگیز باشد.
شمارهٔ ۲۵۹ - ایضا له
پریر جود تو با من حدیث بخشش کرد
ز بهر آنکه منش شکر جاودان گویم
من از تکلّف گفتم که نی معاذالله
که من ثنای تو از بهر سوزیان گویم
بگویش خویش فرو گوی از زبان رهی
تو کار خویش همی کن که من خود آن گویم
ز بهر آنکه منش شکر جاودان گویم
من از تکلّف گفتم که نی معاذالله
که من ثنای تو از بهر سوزیان گویم
بگویش خویش فرو گوی از زبان رهی
تو کار خویش همی کن که من خود آن گویم
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۵۸ - وله ایضا
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۶۰ - ایضاله
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
