بسم نبود که زلفت به قصد دین برخاست
سپاه خط تو هم ناگه از کمین برخاست

ز بس که موی میان تو در خیال من است
چو نال شد تن از او ناله ی حزین برخاست

به اعتدال قد دلربای تو نرسید
اگر چه سرو به صد سال از زمین برخاست

چو گرد ماه ز مشکین کلاله لاله نمود
بنفشه ی ترش از برگ یاسمین برخاست

ز رشک قد تو رضوان بسوخت طوبی را
چو دید سرو قد تو از زمین برخاست

چو دید بر قد دلبر قبای شاهی را
ز جان شاهدی آواز آفرین برخاست