و هُوَ حکیم کمال الدین زیاد. از فحول حکمای زمان خود برتری داشته و همت بر انزوا و عزلت می‌گماشته. همهٔ اهل تذکره او را توصیف نموده و به فضایل ستوده‌اند. از اوست:

این عرصه که گفت خوش جهانی است
خاکش بر سر که خاکدانی است

عاقل به خدا اگر گزیند
گردی که فراز او دخانی است

در لاله نگر به چشم عبرت
کان عارض خوب نوجوانی است

رنگ رخ زرد عاشقان است
هر جای که برگ زعفرانی است

بر گلبن اگر گلی بخندد
بگری که لب شکر بیانی است

از خاک بنفشه‌ای که روید
می‌دان که کلالهٔ جوانی است